Op zoek naar stabiliteit tijdens de Grote Depressie

De plattelandsbewoners van Amerika werden zwaar getroffen tijdens de Grote Depressie, een wijdverbreide en langdurige economische crisis die begon met de instorting van aandelenmarkt in 1929. Gedurende een aantal jaren financierde Cargill zijn netwerk van zelfstandige graanelevators.

Maar in 1933 werd door een bankenmoratorium het krediet zozeer verminderd dat Cargill te maken kreeg met een eigen schuldencrisis. De gewasprijzen waren gedaald met meer dan 60% en velen van deze zelfstandige elevatoreigenaren stevenden in hoog tempo op een faillissement af.

John MacMillan Jr., die op dat moment general manager was van het bedrijf, realiseerde zich dat de betreffende graanelevators 'ongelooflijk voordelig' konden worden aangekocht. Maar anderen dachten dat aankoop voor zo'n lage prijs na beslaglegging op de elevators Cargill een slechte reputatie zou geven op het platteland, met name na tientallen jaren van sterke banden met boeren en leveranciers. Austen Cargill, de jongste zoon van oprichter W. W. Cargill, begreep het belang van de gemeenschap voor Cargill en hielp John Jr. een oplossing te bedenken waardoor individuele personen hun bedrijf konden behouden.

Het bedrijf presenteerde een kwijtscheldingsplan dat ontworpen was om de ondernemers weer in het zadel te helpen en hun bedrijfsactiviteiten voort te zetten. Eigenaren verkochten hierbij hun gehele inventaris aan Cargill en de opbrengst daarvan werd afgetrokken van hun bestaande schuld. Bij volledige terugbetaling werden hun bezittingen weer hun eigendom.

Het was een lichtstraal in een donkere tijd. Bijna elke eigenaar die werd benaderd (in totaal 79 eigenaren) accepteerde het aanbod en de elevators werden omgedoopt tot 'gemeenschapselevators'. Tijdens het turbulente economische tijdperk bood de langetermijnvisie van het bedrijf meer stabiliteit en smeedde een langdurige band tussen Cargill en de agrarische gemeenschap.