Snellere en slimmere beslissingen dankzij telex

In 1923 nam Cargill het bedrijf Taylor & Bournique Co. over, een graanconcern en een grote concurrent in Milwaukee, Wisconsin. Nadat dit bedrijf had geworsteld met de gevolgen van de naoorlogse depressie en er een reeks verkeerde beslissingen door het bedrijf was genomen, was T&B in 1922 geliquideerd en was het bedrijf op zoek naar een opkoper. De vice-voorzitter van het bedrijf wist dat de assets zeer aantrekkelijk waren voor Cargill en benaderde de voorzitter van Cargill, John MacMillan sr. met een fantastisch aanbod tegen een kleine prijs: samen met de gewasactiviteiten in Milwaukee, New York en Buffalo zou T&B het ultramoderne Clement-Curtis telexsysteem verkopen, waarmee Cargill een nieuw ontwikkelingsniveau zou bereiken.

De eigen telegraafdienst maakte gebruik van kanalen om berichten bijna rechtstreeks te verzenden naar de nieuwe kantoren van Cargill in het oosten van de Verenigde Staten. John sr. was zeer onder de indruk van de technologie en regelde dat het systeem werd uitgebreid naar het hoofdkantoor van het bedrijf in Minneapolis, Minnesota. Dit systeem was het antwoord op de unieke communicatiebehoeften — snelheid, nauwkeurigheid, betrouwbaarheid en lage kosten — en de 70 jaar daarna zou het als het voornaamste zendsysteem van het bedrijf fungeren.

In 1935 werd de telexkamer in het kantoor in Minneapolis bemand door zes telegrafisten die binnenkomende en uitgaande berichten afhandelden met contactpersonen in Boston, Chicago, Montreal, Omaha, Winnipeg en vele andere steden daar tussenin. In een andere kamer werden via een pneumatisch buizenpostsysteem afdrukken van relevante berichten direct doorgegeven aan de beursvloer. Het feit dat kantoren en hoofdregio's rechtstreeks en onmiddellijk met elkaar konden communiceren, was een van de sterkste concurrentievoordelen van het bedrijf geworden.

“De telegraafdienst is iets prachtigs. We blijven nu van alles op de hoogte op een manier waarvan we voorheen niet eens hadden durven dromen,”
— aldus John MacMillan sr., voorzitter van Cargill

Mettertijd werd deze snelle en soepele berichtenuitwisseling een inspiratiebron voor een interne stenotaal, ook wel bekend als de Cargill-telegramcode. Het bedrijf maakte instructieboekjes voor werknemers die met telex werkten; hierin stond onder andere een woordenlijst met standaard afkortingen, zoals: LSM (linseed meal-lijnzaadmeel), CXLN (cancellation-annulering) en misschien nog wel de meest populaire TREAD (answer quick by wire, please-snel reageren per telex a.u.b.).

Of het nu om zakelijke memo's gaat of beursvloerinstructies, communicatie via telex verloopt snel en efficiënt dankzij de stenotaal van Cargill.

Zestig jaar na de installatie raakte de telex langzaam uit gebruik. In 1983 kondigden veel van de handelaars van Cargill aan dat ze de beschikking hadden gekregen over zogeheten videoterminals voor elektronische post, de voorlopers van e-mail. Tien jaar later werden pc's steeds meer alledaags, maar Cargill koos ervoor om de eigen telegraafdienst te behouden, omdat het bedrijf had geïnvesteerd in het verder ontwikkelen van de technologie. Dankzij de goede prestaties en de hoge betrouwbaarheid duurde het langer voordat Cargill volledig overging naar e-mail; het systeem was gewoon heel erg goed.

In 1996 werd het laatste telegram verstuurd, waarna de machine uit gebruik werd genomen. En zelfs vandaag de dag zijn er nog steeds restanten van het originele telexsysteem zichtbaar. Werknemers die al bij Cargill werkten voordat e-mail werd ingevoerd, hebben het onderling nog altijd over versturen van e-mails per telegraafdienst en de code-afkortingen blijven hardnekkig deel uitmaken van Cargills vocabulaire.

Al tientallen jaren voordat men kon sms'en met mobiele telefoons communiceerde Cargill al met kortere woorden en acroniemen, waardoor er sneller beslissingen konden worden genomen en er efficiënter gecommuniceerd kon worden met werknemers over de hele wereld. Dit alles om de handelspartners en klanten beter van dienst te kunnen zijn.