Portret van een leider: Erwin Kelm

1960 was een turbulent jaar voor het leiderschap van Cargill. Nadat President Cargill MacMillan getroffen werd door een zware beroerte en Voorzitter John MacMillan Jr. plotseling overleed, waren er geen leden van de familie die het bedrijf konden leiden. De man die het bedrijf door deze overgang heen loodste en gedurende de volgende 17 jaar leidde, was Erwin Kelm.

Kelm studeerde af aan de Universiteit van Minnesota en werd in 1933 door Cargill aangenomen als gersthandelaar. Hij was een van de eersten die Cargills innovatieve trainingsprogramma doorliep, dat was ontworpen om veelbelovende werknemers voor te bereiden op het leiderschap.

Als gersthandelaar ontwikkelde hij zijn eigen unieke manier van zakendoen. Het jaar waarin hij werd aangenomen, was ook het einde van de Drooglegging in de VS, waardoor de vraag naar gerst om bier van te maken omhoog schoot. Het samenwerken met brouwerijen was nieuw voor iedereen in de branche, en gerst was er in allerlei soorten. Kelm greep deze uitdaging en kans aan en ging al snel naar de Minneapolis Grain Exchange om het graan te kopen en een voorraad in te slaan. Vervolgens stuurde hij persoonlijk gerstmonsters naar de brouwerijen tot hij een koop kon sluiten.

Met de tijd werd Kelm een van de meest gerespecteerde gersthandelaren, onmiddelijk herkenbaar op de beursvloer aan zijn witte handschoenen, een accessoire dat hij in eerste instantie begon te dragen om zijn handen te beschermen. “Ik was allergisch voor tarwezaden en elke keer dat ik mijn hand in een van de monsters stak, kreeg ik uitslag, dus begon ik handschoenen te dragen”, vertelde Kelm. “Ik deed ze in de jas van mijn pak. Ze kwamen erachter dat ik op de markt was als ik de witte handschoenen aan had, en dus gooiden ze de prijs omhoog. Dus droeg ik ze vanaf toen altijd.”

Kelm klom steeds hoger op de bedrijfsladder met zijn natuurlijke gave voor getallen, en werd geprezen om zijn zelfvertrouwen, visie, en zijn talent om zijn team aan te sturen.

Cargill bleef onder Kelm een particulier bedrijf, waardoor de directie de economische vrijheid had om te innoveren op de lange termijn. Hij transformeerde de transportindustrie voor gewassen door hele treinen te huren in plaats van enkele wagons. Kelm bracht Cargills spoorkosten terug met 50% door een netwerk van nieuwe exportterminals aan te leggen en treinen te gebruiken met elk 115 jumbo hopperwagons.

“We zijn niet bang geweest voor verandering. We zijn bereid om nieuwe dingen te proberen. Bezuinigingen zetten mensen er natuurlijk echt tot aan om nieuwe dingen te proberen.”
— Erwin Kelm, President van Cargill

Onder zijn innovatieve en vastberaden leiding was er geen sprake van rustig aan doen: het bedrijf breidde zich wereldwijd uit, met nieuwe faciliteiten in Zuid-Amerika, Europa en Azië. Met verschillende overnames introduceerde Kelm ook nieuwe bedrijfstakken, waaronder staal, risicomanagement, veevoer en zout - allemaal in het natuurlijke verlengde van Cargills oorspronkelijke graanexpertise.

Aan het einde van de veelgeprezen 'Kelmjaren' had hij een succesvolle erfenis gecreëerd en Cargill uitgebreid van een nationaal graanbedrijf tot een wereldwijde pionier in de internationale goederenhandel.

De nalatenschap van Kelm stond bekend als de enorm succesvolle 'Kelmjaren'. De president vierde zijn pensioen met zijn team in 1977 in Perthshire, Schotland.