Cargill wyrusza na Atlantyk 

Początek lat 20. XX w. był na amerykańskim rynku zbożowym czasem wielkich zmian: na Wschodnim Wybrzeżu zaczęli pojawiać się europejscy importerzy zboża, którzy zamiast płacić prowizje amerykańskim pośrednikom woleli zakładać własne biura, aby kupować bezpośrednio od dostawców. Prezes firmy Cargill John MacMillan Senior uświadomił sobie, że aby utrzymać silną pozycję firma musi rozszerzyć działalność na wschód — i to natychmiast.

„Albo przygotujemy się do konkurowania… albo zostaniemy stopniowo wyparci przez firmy europejskie”
— John MacMillan Senior, prezes firmy Cargill

W 1923 r. pojawiła się nieoczekiwana okazja: przejęcie konkurencyjnej firmy Taylor and Bournique, Co., koncernu zbożowego, który w ostatnim czasie upłynnił swoje aktywa. Firma „T&B” dysponowała kilkoma biurami na Wschodnim Wybrzeżu, zlokalizowanymi w Buffalo w stanie Nowy Jork, a także w Filadelfii i Pittsburghu w stanie Pensylwania.

W ciągu trzech lat Cargill stał się jednym z najbardziej znaczących w kraju przedsiębiorstw w branży handlu zbożem. Dynamiczny rozwój skłonił firmę do reorganizacji działalności, co zwiększyło skuteczność dystrybucji, sprzedaży i magazynowania ziarna.

W związku z ekspansją na wschód zbudowała kolejne magazyny, w tym w 1932 r. największy na świecie elewator zbożowy w Albany w stanie Nowy Jork. Wielkoskalowy terminal wzniesiony na przecięciu kanału Erie i rzeki Hudson zapewnił podwójny dostęp do regionu Wielkich Jezior i Wschodniego Wybrzeża, umożliwiając transport produktów bezpośrednio do Oceanu Atlantyckiego.

Nowe lokalizacje umocniły obecność firmy Cargill na Wschodnim Wybrzeżu, zwiększając zakres współpracy biznesowej z klientami w Europie. Był to fundament przyszłego handlu globalnego.