Dalekopis umożliwiał podejmowanie szybszych i trafniejszych decyzji 

W 1923 r. firma Cargill przejęła koncern zbożowy Taylor & Bournique Co., swojego konkurenta mieszczącego się w Milwaukee w stanie Wisconsin. W wyniku trudności związanych z powojennym kryzysem i złymi decyzjami biznesowymi T&B rok wcześniej zamknął działalność i szukał sposobu na wycofanie się z rynku. Wiedząc, że posiadane aktywa były atrakcyjne dla firmy Cargill, wiceprezes T&B spotkał się z prezesem firmy Cargill, Johnem MacMillanem Seniorem, składając mu dużą ofertę po niskiej cenie: poza zakładami przetwórstwa zbożowego w Milwaukee, Nowym Jorku i Buffalo T&B sprzeda swój nowoczesny system dalekopisowy Clement-Curtis, co pozwoli usprawnić działalność.

Dzięki wykorzystaniu kanałów w poufnym systemie telegraficznym można było niemal natychmiast przekazywać wiadomości do nowych biur firmy Cargill na wschodzie Stanów Zjednoczonych. Technologia wywarła ogromne wrażenie na Johnie Seniorze, który polecił zastosować ją również w centrali firmy w Minneapolis w stanie Minnesota. Była to odpowiedź na unikatowe potrzeby przedsiębiorstwa w dziedzinie komunikacji — szybkość, dokładność, poufność i niski koszt. Rozwiązanie to służyło jako główny system komunikacji przez kolejne 70 lat.

W 1935 r. w pokoju telegraficznym w biurze w Minneapolis pracowało sześciu operatorów obsługujących wiadomości przychodzące i wychodzące, którzy kontaktowali się z Bostonem, Chicago, Montrealem, Omaha, Winnipeg oraz wieloma miejscowościami położonymi po drodze. W innym pomieszczeniu system poczty pneumatycznej dostarczał wydruki odpowiednich wiadomości bezpośrednio na parkiet. Możliwość błyskawicznej komunikacji między biurami i najważniejszymi regionami stała się jednym z głównych elementów przewagi konkurencyjnej firmy.

„System telegraficzny to wspaniała rzecz. Zapewnia nam komunikację nieznaną w przeszłości”.
— John MacMillan Senior, prezes firmy Cargill

Z czasem szybka i płynna wymiana informacji zainspirowała firmę do opracowania wewnętrznego systemu stenograficznego określanego jako prywatny kod telegraficzny firmy Cargill. Opracowano broszury informacyjne dla pracowników korzystających z dalekopisu zawierające słowniczek standardowych skrótów, np. LSM (śruta lniana), CXLN (anulowanie) i niezwykle popularny TREAD (proszę o szybką odpowiedź telegraficzną).

Dzięki językowi stenograficznemu opracowanemu w firmie Cargill komunikacja przy użyciu dalekopisu, od notatek biznesowych po instrukcje giełdowe, była szybka i skuteczna.

60 lat po instalacji system dalekopisowy zaczął stopniowo wychodzić z użycia. W 1983 r. wielu kupców firmy Cargill informowało, że korzysta z „wideoterminali poczty elektronicznej” — wczesnej wersji poczty e-mail. Dziesięć lat później rozpowszechniły się komputery osobiste, ale w firmie Cargill nadal korzystano z systemu telegraficznego ze względu na inwestycje w zaawansowaną technologię. Z powodu wysokiej wydajności i niezawodności dalekopis opóźnił pełne wdrożenie w organizacji poczty e-mail — był po prostu doskonały.

W 1996 r. wysłano ostatni telegraf i odłączono maszynę od sieci. Ale do dziś w firmie obecne są pozostałości dawnego systemu dalekopisowego. Starsi pracownicy podczas wysyłania wiadomości e-mail stosują określenia charakterystyczne dla telegrafu, a w korespondencji wciąż wykorzystuje się dawne skróty.

Już kilkadziesiąt lat przed popularnym obecnie wysyłaniem wiadomości SMS przy użyciu telefonów komórkowych w firmie Cargill stosowano w komunikacji skróty i akronimy, co przyspieszało podejmowanie decyzji i zwiększało efektywność komunikacji między pracownikami na całym świece — wszystko w celu lepszej obsługi partnerów handlowych i klientów.