Elewatory zbożowe łączą rolników i klientów

Założyciel firmy W.W. Cargill kupił swój pierwszy zasobnik zbożowy w dynamicznie rozwijającym się miasteczku Conover. Ale kiedy w wyniku niespodziewanego przeniesienia stacji kolejowej Conover zaczęło podupadać, W.W. musiał rozwinąć działalność. W większych ośrodkach miejskich pojawił się duży popyt na zboże, ale znajdowało się ono w odległych regionach wiejskich — często oddalonych o kilkaset kilometrów — a transport kolejowy i wodny był bardzo zawodny.

W ciągu następnych 20 lat W.W. i jego brat analizowali rozwój zarówno upraw zbożowych, jak i kolei, budując i kupując magazyny celem utworzenia punktów sprzedaży wzdłuż nowych dróg transportowych. W stanie Iowa W.W. założył jeden z pierwszych elewatorów zbożowych, konstrukcję wyposażoną w oryginalny system taśmociągów, przewożących zboże do wyżej położonych silosów, gdzie mogło być bezpiecznie przechowywane przez dłuższy czas. Dzięki przechowywaniu pszenicy do momentu pojawienia się pociągów firma Cargill mogła dostarczać zboże na rynek szybciej i taniej, co przynosiło korzyści zarówno dostawcom, jak i klientom.

Elewator zbożowy firmy Cargill w Eckelson (Dakota Północna) — wozy konne przywożą zebrane zboże gotowe do przewiezienia pociągiem.

W 1886 r. W.W. rozszerzył swoją sieć na wschód, na tereny stanu Minnesota wzdłuż linii Southern Minnesota Railroad. W kolejnych latach bracia wznieśli kilkanaście kolejnych obiektów, które pomogły dostawcom zboża w stanach Minnesota, Wisconsin oraz Dakota Północna i Południowa w rozszerzeniu działalności — tworząc skomplikowaną mapę tras, którymi nieustannie dowożono zboże do Duluth, St. Paul i Minneapolis.

W wyniku tej strategicznej ekspansji w latach 1865–1910 powstała wydajna sieć produkcyjno-transportowa, napędzająca pierwszy okres dynamicznego rozwoju firmy. Na początku XX w. firma Cargill była znaczącą siłą na amerykańskim rynku zbożowym — tradycje jej działań na rzecz poprawy infrastruktury handlowej są kontynuowane do dziś w wymiarze globalnym.