Nowa epoka wymaga nowego zarządzania 

W ciągu zaledwie trzech lat rodziny Cargill i MacMillan doświadczyły kilku dużych strat: w 1957 r. zmarł ówczesny prezes Austen Cargill, a trzy lata później odszedł prezes zarządu John MacMillan Junior. W tym samym roku Cargill MacMillan, który na krótko objął stanowisko prezesa po Austenie, miał udar. Niespodziewanie zabrakło członków rodziny dysponujących kompetencjami odpowiednimi do kierowania firmą.

Mając świadomość, że organizacja potrzebuje nowego przywódcy, pięciu przedstawicieli następnego pokolenia — James Cargill, Duncan MacMillan, Hugh MacMillan, Whitney MacMillan i Cargill MacMillan Junior — spotkało się w 1961 r., aby ponownie przeanalizować cele rodziny. Mimo że pięciu członków rodzin Cargill i MacMillan zajmowało w firmie stanowiska kierownicze niższego szczebla, żaden z nich nie dysponował odpowiednim doświadczeniem w zarządzaniu i nie został jeszcze wybrany do zarządu. Przeanalizowali oni obowiązek wobec pracowników, warunki rozwoju firmy oraz ideę „najlepszego zarządzania na szczycie”, czyli przekonanie, że kadra zarządzająca firmy Cargill powinna składać się z najlepiej wykwalifikowanych liderów.

Wspólnie uzgodnili, że należy powołać nowych członków zarządu, niezależnie od ich powiązań z rodziną. Grupa wydała oświadczenie: „Żywimy głębokie przekonanie, że w skład Zarządu muszą wchodzić jak najlepsi ludzie”. Wkrótce potem na wakujące stanowisko wybrano Sumnera B. „Teda” Younga, prawnika i doradcę osobistego komitetu wykonawczego przy zarządzie.

Ta przełomowa decyzja otworzyła drogę do nominacji Erwina Kelma, doświadczonego menedżera i wieloletniego pracownika firmy Cargill, który został jej pierwszym dyrektorem generalnym spoza rodziny. Wybór ten okazał się doskonały — Kelm poprowadził firmę przez okres dynamicznego rozwoju i ekspansji w latach 70. i przygotował miejsce dla inspirującej grupy przyszłych liderów, zarówno z rodziny, jak i spoza niej.