Rewolucja w przechowywaniu zboża w stanie Nebraska 

John MacMillan Junior, nowatorski biznesmen zasiadający w latach 1936–1960 na stanowisku prezesa firmy Cargill, zastosował oryginalne podejście do wczesnych problemów firmy dotyczących przechowywania zboża. Przykładem może być elewator zbożowy w Omaha w stanie Nebraska, terminal o innowacyjnej konstrukcji nazwany „Big Bin” ze względu na duże zbiorniki.

Cała historia zaczęła się w roku 1930. Popyt na zboże był największy w historii i firma Cargill musiała zwiększyć ilość przechowywanego i transportowanego ziarna. Z powodu gwałtownego wzrostu cen magazynów zewnętrznych John Junior postanowił stworzyć zupełnie nową infrastrukturę: elewator zbożowy o pojemności 5 mln buszli, strategicznie zlokalizowany przy linii kolejowej wschód-zachód w miasteczku Omaha.

Konstrukcja, wzniesiona w ciągu zaledwie 55 dni, była przełomowa, ponieważ umożliwiała błyskawiczne realizowanie zadań. Przy użyciu specjalnej maszyny całe wagony były podnoszone, obracane na bok i opróżniane w ciągu zaledwie czterech minut, co pozwalało wyładować 10 wagonów ziarna w ciągu godziny, a kilkaset w ciągu dnia.

„Byliśmy zachwyceni. Nie ulega wątpliwości, że to najbardziej oszczędny spośród naszych elewatorów zbożowych”.
— John MacMillan Junior, prezes firmy Cargill

Aby maksymalnie wykorzystać przestrzeń, John Junior zainstalował w terminalu — pierwszym tego typu — cztery zbiorniki „Big Bin”, z których każdy mógł pomieścić aż 1 mln buszli przy składowaniu płaskim. Po uruchomieniu elewatora firma Cargill była w stanie przetwarzać, przechowywać i transportować zboże z szybkością, która zmieniła oblicze branży.

Po sukcesie pierwszego terminalu firma Cargill w ciągu siedmiu lat zbudowała trzy kolejne, strategicznie usytuowane wzdłuż linii kolejowych w miastach Albany, East St. Louis i Memphis. Powstała w ten sposób sieć zapewniała firmie Cargill i jej klientom niespotykany wcześniej dostęp do magazynów zboża, umożliwiając tańsze dostarczanie na rynek większych ilości ziarna.