Nowy projekt barki ułatwiał transport handlowy

Ze względu na dynamiczny rozwój działalności handlowej firma Cargill zaczęła intensywnie wykorzystywać śródlądowe drogi wodnej do transportu towarów. Prezes firmy, John MacMillan Junior, skupiony na dalszym rozszerzeniu tej strategii, dostrzegł alternatywę dla standardowego modelu obejmującego holownik i barkę. W stosowanej wówczas konstrukcji do małego holownika doczepiano ogromną barkę, przez co zestaw był powolny i trudny w nawigacji na krętych rzekach i kanałach. Zaobserwowano także, że konfiguracja ładunku była nieefektywna i dało się lepiej wykorzystać przestrzeń, aby przewozić więcej zboża.

John Junior, który słynął z ducha innowacyjności i miłości do statków, zaproponował zupełnie inną konstrukcję, w której oba elementy zostały połączone stalowymi kablami, tworząc jedną zintegrowaną jednostkę. Barkę powiększono, tak aby jej szerokość była niewiele mniejsza od szerokości śluz, przez które przepływała, a drewniany kadłub zastąpiono konstrukcją z jednowarstwowej stali. Holownik miał nadać zwinność i szybkość barce, na której wygospodarowano więcej miejsca na ładunek.

Ale pojawił się pewien problem: każdy wykonawca, do którego zwróciła się firma Cargill, wahał się przed realizacją niekonwencjonalnego pomysłu. Ostatecznie postanowiła ona zrealizować projekt samodzielnie, inicjując w ten sposób działania związane z projektowaniem i budowaniem własnych jednostek pływających.

Nowa barka typu „Carneida” umożliwiła zgrabniejsze operowanie na szlakach wodnych i skuteczniejsze wywożenie większych ilości zbóż z gospodarstw położonych w głębi lądu, zaczynając od wschodnich krańców kanału Erie aż do Wielkich Jezior i dalej do Atlantyku. Podjęta decyzja miała dalekosiężne konsekwencje, przekształcając metody transportu stosowane w branży i inspirując inne innowacje zapewniające bardziej efektywne dostarczanie towarów rolnych na rynki globalne.