Küresel pazarlara su yoluyla ulaşmak için yeni bir yol oluşturuluyor 

1954'te, Kanada ve ABD, 1959'a kadar St. Lawrence Denizyolu'nu derinleştirme ve uzatma konusunda kararlı olduklarını duyurdu. Ana güzergahı boyunca Güney Quebec ile New York'un kuzeyini ayıran bu geniş kanalı daha iyi hale getirmek, Büyük Göller bölgesinden Kuzey Atlantik Okyanusu'na kadar taşımacılığı önemli ölçüde geliştirecekti.

Bu haber, küresel pazarlara ulaşmanın yeni yollarını arayan Cargill başkanı John MacMillan, Jr.'a ilham verdi. Önceki yıllara, Amerikan demiryolları üzerindeki tahıl siloları damgasını vurmuştu, gelecek yıllarda ise uluslararası su yolları üzerinde gelişmekte olan limanlara odaklanılacaktı.

St. Lawrence Denizyolu'nun yeni bir nakliye rotası olması sonucunda, John Jr. şirketin o güne kadarki en büyük sermaye yatırımını yaptı ve St. Lawrence Nehri'nin ağzındaki Baie Comeau'da bir okyanus terminali inşa etti. Birçok yer üzerinde düşünüldü, ancak en sonunda, John Jr., erişilebilir konumu, mevcut liman altyapısı ve St. Lawrence Körfezi'ne yakınlığı nedeniyle Baie Comeau'ya yöneldi. Denizyolu'nun diğer alanları kışın çok soğuk havalarda donarken Baie Comeau'daki sular donmuyordu ve bu da Cargill'e yıl boyunca Atlantik'e erişim konusunda benzersiz bir olanak sunuyordu.

Kileler mavnalardan boşaltılıyor (1), tartılıyor ve depolama silolarına dolduruluyor (2-3). Ardından, tahıl kontrol ediliyor (4) ve okyanus gemileri için tartılıyor (5-6).

Bugün, bu terminal hala Cargill’in Kuzey Amerika'daki en büyük transfer terminali olup 13 milyon kilelik bir siloya ve 440.000 ton tahılı depolama kapasitesine sahiptir. Bu terminalin Baie Comeau'da inşa edilmesi, Cargill’in ABD mallarına yönelik artan talebi karşılama konusundaki girişimlerinden biriydi. Atlantik'e yeni bir erişim yolunun sağlanmasıyla, yüksek kaliteli tahıllar, dünyadaki yeterli hizmeti alamayan ve yetersiz beslenen bölgeler için erişilebilir hale geldi.