Spławianie zboża na Missisipi

Przed II wojną światową zboże w Stanach Zjednoczonych transportowano w kierunku wschodnim, ze Środkowego Zachodu na Północny Wschód przez Buffalo, Nowy Jork i Kanał Erie. Obiekty inżynierii lądowej powstające podczas wielkiego kryzysu na początku XX wieku pozwoliły na otwarcie nowego szlaku z północy na południe, ułatwiając transport rzeką Missisipi i jej dopływami. Pod koniec II wojny światowej eksport zbóż znacznie się zwiększył, ponieważ wzrosła wydajność amerykańskich gospodarstw rolnych i Środkowy Zachód stał się globalnym zagłębiem zbożowym. W latach 50. XX w. transporty zboża przemierzały cały szlak rzeką Missisipi na południe, do Zatoki Meksykańskiej. Firma Cargill włączyła się w ważny przepływ towarów z północy na południe, zajmując strategiczne pozycje na brzegach amerykańskich rzek.

Wysunięty najdalej na południe terminal firmy Cargill na Missisipi znajdował się w Memphis w stanie Tennessee, ale kontynuowanie ekspansji firmy na południe wymagało inwestycji w infrastrukturę w górnym biegu rzeki. Firma Cargill pogłębiła kanał wiodący do nowego zakładu w okolicy Minneapolis i nadała tej okolicy nazwę Port Cargill. Spowodowało to otwarcie rzeki Minnesota dla żeglugi handlowej, a Port Cargill uzyskał status najważniejszego terminala firmy w stanie Minnesota.

Na początku lat 40. XX w. kolejnym działaniem firmy Cargill zmierzającym do otwarcia tego szlaku wodnego była budowa szeregu terminali wzdłuż rzeki Illinois. Zamiast wielkich elewatorów zdecydowano się na budowle o niewielkiej pojemności, których przeznaczeniem był szybki przeładunek zboża z ciężarówek na barki. Za ich pośrednictwem z Illinois przesyłano zboże, kukurydzę i soję na północ do Chicago i w rejon Wielkich Jezior oraz na południe do St. Louis w stanie Missouri, wzdłuż rzeki Missisipi.

W 1955 r. firma Cargill otwarła wart 2,5 mln USD terminal towarów sypkich w Baton Rouge w stanie Luizjana, przy ujściu Missisipi do Zatoki Meksykańskiej. Był on zaprojektowany do przeładunku 18 mln buszli towarów rocznie. W ciągu trzech lat jego przepustowość potroiła się i w 1959 r. był on już uważany za największy zbożowy terminal eksportowy na amerykańskim wybrzeżu Zatoki Meksykańskiej. W latach 70. XX w. przepustowość terminala wzrosła do 200 mln buszli rocznie, znacznie przekraczając możliwości dużych podnośników firmy Cargill obsługujących rejon Wielkich Jezior.

Firma Cargill nie tylko wykorzystywała nurt Missisipi, ale także inwestowała we wszystkie aspekty spławiania zbóż rzeką, m.in. w produkcję barek, dzięki którym zboże firmy docierało na światowe rynki szybciej i wydajniej. Modele transportu wciąż ewoluują, podobnie jak podejście firmy Cargill do zapewniania sprzedawcom i nabywcom dostępu do najlepszych rynków z interesującymi ich towarami.