Het creëren van mogelijkheden voor betrokkenheid van werknemers 

Pedro Ramos was vier jaar toen hij met zijn gezin van Guanajuato, Mexico, naar de Verenigde Staten verhuisde. Zijn kleine koffertje was gevuld met dromen over een succesvol en voorspoedig leven. Tegenwoordig werkt hij in het front office van de Cargill-vleesfabriek in Friona, Texas, als assistent-manager personeelszaken. Het verhaal over hoe hij dat voor elkaar heeft gekregen, is een verhaal over het herkennen en aangrijpen van kansen, en nooit genoegen nemen met een tweede plaats.

Toen de vader van Ramos, Pedro sr., net naar de VS was geïmmigreerd, vond hij werk als knecht op een boerderij. In 2005 kreeg Pedro sr. een baan op de verwerkingsafdeling van de Cargill-vleesfabriek in Friona. Met de baan verdiende hij een goed, regelmatig salaris, waardoor de familie Ramos zich kon vestigen in het kleine veestadje in de Texas Panhandle-regio.

In 2006 behaalde Pedro als eerste van zijn familie zijn middelbareschooldiploma en in 2007 schreef hij zich in aan de West Texas A&M University, vastberaden om af te studeren. Tijdens de zomervakantie werkte hij parttime bij Cargill. Eerst veegde hij de vloeren op verwerkingsafdeling, en vier zomers later had hij zo goed als alle andere baantjes in de fabriek wel een keer gehad.

Na zijn afstuderen bood Cargill Ramos een fulltime baan aan als operationeel medewerker. Tijdens de daaropvolgende 18 maanden leerde hij alle facetten van het bedrijf kennen, van inkoop en verwerking tot speciaal snijden en transport. Toen er een vacature bij personeelszaken kwam, dacht het fabrieksmanagement direct aan Pedro.

“Pedro is een harde werker”, zegt Matt Leu, manager van de Cargill-fabriek in Friona. “Hij heeft nooit iets voor lief genomen en nooit verwacht dat iets hem op een presenteerblaadje zou worden aangereikt. Hij zorgt er zelf voor dat hij ervaring opdoet en nieuwe dingen leert. Hij begrijpt dat hij kansen krijgt wanneer hij zijn leiderschapscapaciteiten laat zien.”

Als Ramos vandaag de dag de fabriek in Friona binnenloopt, wordt hij door de werknemers begroet en antwoordt hij, soms in het Engels en vaak in het Spaans, altijd met die brede glimlach waar hij om bekend staat. Zijn collega's zijn oprecht blij dat 'een van hun mensen' het van de werkvloer tot het front office heeft geschopt.

“Het is ontzettend belangrijk om iemand als Pedro te hebben”, zegt Leu. “Hij weet de mensen betrokken te houden en snel een vertrouwensband op te bouwen. Mensen stellen zich open naar hem op en geven hem eerlijke feedback. Dat hij dat voor elkaar krijgt is fenomenaal. Met zijn vaardigheden en opleiding weet hij dat in te zetten om de fabriek succesvoller te maken.”

Nu hij op de afdeling personeelszaken werkt, vertegenwoordigt Ramos Cargill op dezelfde carrièrebeurzen waar hij als student zelf gespannen en onzeker over zijn toekomst rondliep. Hij vindt het leuk om studenten te vertellen over de kansen die hij bij Cargill heeft gekregen en over alles wat hij heeft geleerd in zijn werk bij een enorm wereldwijd agrarisch bedrijf. “Als iemand je goed behandelt, wil je daarover vertellen”, vertelt Ramos. “De studenten die ik spreek hopen op dezelfde kansen als ik, toen ik in hun schoenen stond. Ze willen weten wat Cargill te bieden heeft. Ik vind het geweldig om over al die kansen te mogen vertellen.”

“Dit bedrijf geeft om je, om je ontwikkeling en je betrokkenheid. Als je hard werkt is niets onmogelijk”.
— Pedro Ramos, assistent-manager personeelszaken, Cargill

Nu, tien jaar later, is werken bij Cargill een familieaangelegenheid: De vader van Ramos werkt er nog steeds. Zijn moeder, Rosa, is op de verwerkingsafdeling begonnen en zijn broer Omar en zus Anayeli werken ook in de vleesfabriek.

Wanneer Pedro gevraagd wordt te beschrijven wat hij voelt bij de kansen die hij bij Cargill heeft gekregen wordt hij opeens stil en erg bescheiden: “Als ik aan Cargill Friona denk, aan onze werknemers en mijn familie, en aan alle steun die ik heb gekregen, ben ik alleen maar dankbaar en enthousiast. Het pad dat ik hier heb mogen afleggen dankzij de liefde van deze locatie zal ik nooit in woorden kunnen uitdrukken.”