Stworzenie nowej drogi wodnej obsługującej rynki globalne

W 1954 r. Kanada i Stany Zjednoczone poinformowały o podjęciu działań na rzecz pogłębienia i poszerzenia Drogi Wodnej św. Wawrzyńca w ciągu kolejnych pięciu lat. Zwiększenie drożności szerokiego kanału, wyznaczającego granicę między południową częścią Quebecu a stanem Nowy Jork, zdecydowanie poprawiłoby transport w regionie Wielkich Jezior i dalej, do Oceanu Atlantyckiego.

Wiadomość ta zainspirowała prezesa firmy Cargill Johna MacMillana Juniora, szukającego nowych sposobów obsługi rynków globalnych. Tak jak symbolem poprzednich dekad były elewatory zbożowe ciągnące się wzdłuż amerykańskich szlaków kolejowych, w kolejnych latach firma zamierzała skupić się na rozwoju portów wzdłuż międzynarodowych dróg wodnych.

Wraz z wyborem Drogi Wodnej św. Wawrzyńca jako nowego szlaku transportowego John Junior zrealizował największą w historii inwestycję firmy — terminal oceaniczny w Baie Comeau u ujścia Rzeki św. Wawrzyńca. Przeanalizował on kilka lokalizacji, ale ostatecznie zdecydował się na Baie Comeau ze względu na łatwą dostępność, istniejącą infrastrukturę portową i bliskość Zatoki św. Wawrzyńca. W przeciwieństwie do innych odcinków szlaku wody Baie Comeau nie zamarzają nawet w okresach ostrych mrozów, do zapewniło firmie Cargill całoroczny dostęp do Atlantyku.

Buszle wyładowuje się z barek (1), waży i ładuje do elewatorów magazynowych (2–3). Następnie zboże jest badane (4) i ładowane na statki oceaniczne (5–6).

Do dziś pozostaje on największym terminalem transferowym firmy Cargill w Ameryce Północnej — w jego skład wchodzi elewator o pojemności 13 mln buszli, mogący pomieścić do 440 tys. ton ziarna.. Budowa w Baie Comeau była jedną z wielu inicjatyw firmy Cargill na rzecz zaspokojenia międzynarodowego popytu na amerykańskie towary. Dzięki nowo uzyskanemu dostępowi do Atlantyku zaniedbane i niedożywione regiony na całym świecie zyskały dostęp do ziarna wysokiej jakości.