Door The Economist Intelligence Unit
Afgelopen zomer werden de krantenkoppen gedomineerd door hittegolven in het noordwesten van de VS, bosbranden in Griekenland en supercyclonen in Zuidoost-Azië. We werden met de neus op de feiten gedrukt: dit is een klimaatcrisis. De natuurlijke hulpbronnen die ons in leven houden – ons drinkwater, onze bossen en het land zelf – moeten beschermd worden, en daarom is het van cruciaal belang dat we duurzaam omspringen met onze niet-hernieuwbare grondstoffen.
De valse dichotomie dat economische en milieubelangen altijd met elkaar in strijd zijn, is intussen achterhaald. In werkelijkheid wordt er al gehoor gegeven aan de dringende oproep om duurzaam om te gaan met onze hulpbronnen, want er moet tenslotte een groeiende wereldbevolking gevoed worden. Een bloeiende landbouweconomie stimuleert de wereldhandel en creëert veerkrachtige markten en gemeenschappen over de hele wereld, maar dat alles hoeft niet langer ten koste te gaan van onze planeet.
Zowel experts, onderzoekers als academici wijzen erop dat besluitvormingsstructuren, beleidsprogramma's en regeringen essentieel zijn om duurzaam landbeheer te stimuleren. Ondertussen reageren ook bedrijven op die roep om verandering en trachten ze de kloof te dichten door zichtbare en transparante innovaties te financieren in de supply chain. Alleen zo kunnen we onze natuurlijke hulpbronnen behouden, of het nu gaat om de bescherming van bossen en graslanden, het herstel van aangetast land of de regeneratie van de bodem.
Waar moeten we beginnen om verandering teweeg te brengen?
Hoewel er geen pasklare oplossing is om de aarde en ons klimaat te beschermen, is er wel hoop.
De mensen die de aarde bewerken om de wereld te voeden, zijn namelijk ook vaak haar ferventste beschermers. De maatregelen die in verschillende gebieden en supply chains worden genomen, tonen aan dat landbouw niet alleen een deel van de oplossing is, maar ook de sleutel tot een duurzamer, veerkrachtiger wereldvoedselsysteem, dat minder afhankelijk is van onze slinkende natuurlijke hulpbronnen.
Robert Horster, Global Sutainability Lead bij Cargill, is ervan overtuigd dat verandering begint op de boerderij:
"Als we de landbouwers niet betrekken, zal de supply chain niet veranderen. Aangezien de klimaatverandering en het verlies aan biodiversiteit ons allemaal bedreigen, vinden we dat het onze verantwoordelijkheid is om landbouwers actief te steunen. Zij zijn immers de hoeders van onze aarde. Zij zijn in staat om echte veranderingen teweeg te brengen in de allereerste fase van het voedselsysteem."
Horster legt uit hoe Cargill het voortouw neemt in de samenwerking met boeren om regeneratieve landbouwmethoden te bevorderen, zodat die de norm worden:
"Cargills programma voor regeneratieve landbouw betaalt landbouwers die hun bodem gezonder maken en op ecologisch vlak positieve resultaten boeken, onder andere met een vergoeding per ton vastgelegde koolstof. We brengen boeren in contact met de groeiende koolstofmarkt en willen ervoor zorgen dat tegen 2030 ruim 4 miljoen hectare aan landbouwgrond met rijgewassen op vrijwillige basis wordt gebruikt voor regeneratieve landbouw."
Dergelijke initiatieven tonen aan dat duurzame landbouw heel veel mogelijkheden biedt om onze co-existentie met de natuur te waarborgen.
Hoewel de boeren absoluut noodzakelijk zijn om het huidige systeem te veranderen, is een gezamenlijke aanpak voor de bescherming en het herstel van het land essentieel voor duurzame verandering – vandaag, maar ook in de toekomst. Het land is een levend, ademend ecosysteem dat meer doet dan alleen voedingsstoffen leveren voor plantengroei: het onttrekt koolstof uit de atmosfeer, verbetert de waterkwaliteit en biedt weerstand tegen droogte.
Cargills inspanningen werpen hun vruchten al af: de organisatie heeft programma's opgezet voor palmolie, soja en cacao om de supply chains volledig te vrijwaren van ontbossing. Daarnaast investeert het bedrijf in de toekomst van de planeet door landschappen te herstellen, ruim een half miljoen bomen te planten in Ivoorkust en samen te werken met het World Resources Institute in Zuid-Amerika en de Caraïben om tegen 2025 500.000 hectare land productief te herstellen.
Horster benadrukt:
"We beseffen dat we de planeet alleen kunnen helpen door actie te ondernemen. Wij bevinden ons in het centrum van het voedselsysteem. Het is dus onze verantwoordelijkheid om op lange termijn te denken en actief oplossingen te steunen die onze belangrijkste hulpbronnen beschermen, regenereren en herstellen."
Het is duidelijk dat noch één regio noch één bedrijf noch één individu het pad kan effenen naar duurzaam landbeheer. Om een duurzame toekomst te realiseren op basis van herstel en innovatie, moeten alle belanghebbenden samenwerken. Cargill, boeren en burgers spelen een cruciale rol in de bescherming van het land. Horster vat het mooi samen:
"Het land voedt ons, en in ruil daarvoor moeten wij het land voeden."
